hij-vorm

• Geluid:  hij-vorm    (hulp, bestand)
• IPA: / ˈhɛivɔr^əm / (2 of 3 lettergrepen)

• hij-vorm

• samenstelling van  hij "persoonlijk voornaamwoord"  en  vorm "zelfstandig naamwoord" , geschreven met een koppelteken volgens spellingregel 6.I onder (5)

de hij-vorm m

1. (letterkunde) manier van vertellen waarbij het verhaal wordt gedaan door een figuur die de auteur in de derde persoon opvoert

   ▸ In een interview in 1962 ging Hermans uitgebreid in op de concurrentie tussen de roman en de film. Het voordeel van de film was dat de kijker in een donkere zaal zat. „Zijn blik is op één bepaald lichtpunt geconcentreerd en daardoor krijg je, dat van een film een enorme hypnotische macht uitgaat.” Die macht wilde hij ook. Daarom vroeg hij zich steeds af welke vorm hij moest kiezen, de ik-vorm of de hij-vorm. Zat de verteller in het hoofd van het karakter of keek hij van buiten naar hem?^[1]

   ▸ Wie het verzonnen heeft, ben ik vergeten; maar nog steeds worden generaties scholieren opgescheept met het begrip ‘auctoriale verteller’. Samen met de ‘ik-verteller’ en de ‘personale verteller’ (die gebruik maakt van de hij-vorm) vormt deze alwetende verteller de heilige drie-eenheid van de verhaalanalyse, die het leesplezier in de klas niet echt verhoogt.^[2]

   ▸ Hij viert zijn varieerlust bot door wisselende vertellers in te voeren, door ik-vormen af te wisselen met hij-vormen of door beide te combineren met wij-vormen, wat aan het klassieke koor herinnert.^[3]

• ik-vorm
• personaal
• vertelperspectief

• Het woord hij-vorm staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.