Inherited from Old High German grīfan, from Proto-West Germanic *grīpan.
grīfen (class 1 strong, third-person singular present grīfet, past tense greif, past participle gegriffen, past subjunctive griffe, auxiliary hān)
infinitive | grīfen | ||||
---|---|---|---|---|---|
genitive gerund | grīfennes grīfenes | ||||
dative gerund | grīfenne grīfene | ||||
present participle | grīfende | ||||
past participle | gegriffen | ||||
auxiliary | hān | ||||
indicative | subjunctive | ||||
singular | plural | singular | plural | ||
present | ich grīfe | wir grīfen | i | ich grīfe | wir grīfen |
du grīfest | ir grīfet | du grīfest | ir grīfet | ||
ër grīfet | sie grīfent | ër grīfe | sie grīfen | ||
preterite | ich greif | wir griffen | ii | ich griffe | wir griffen |
du griffe | ir griffet | du griffest | ir griffet | ||
ër greif | sie griffen | ër griffe | sie griffen | ||
imperative | grīf (du) | grīfet (ir) |
grīfēn