From καταρρᾱ́σσω (katarrhā́ssō) + -της (-tēs), the former from κατα- (kata-, “down”) + ῥᾱ́σσω (rhā́ssō, “to strike, dash”).
κᾰταρρᾱ́κτης • (katarrhā́ktēs) m (genitive κᾰταρρᾱ́κτου); first declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ κᾰτᾰρρᾱ́κτης ho katarrhā́ktēs |
τὼ κᾰτᾰρρᾱ́κτᾱ tṑ katarrhā́ktā |
οἱ κᾰτᾰρρᾶκται hoi katarrhâktai | ||||||||||
Genitive | τοῦ κᾰτᾰρρᾱ́κτου toû katarrhā́ktou |
τοῖν κᾰτᾰρρᾱ́κταιν toîn katarrhā́ktain |
τῶν κᾰτᾰρρᾱκτῶν tôn katarrhāktôn | ||||||||||
Dative | τῷ κᾰτᾰρρᾱ́κτῃ tôi katarrhā́ktēi |
τοῖν κᾰτᾰρρᾱ́κταιν toîn katarrhā́ktain |
τοῖς κᾰτᾰρρᾱ́κταις toîs katarrhā́ktais | ||||||||||
Accusative | τὸν κᾰτᾰρρᾱ́κτην tòn katarrhā́ktēn |
τὼ κᾰτᾰρρᾱ́κτᾱ tṑ katarrhā́ktā |
τοὺς κᾰτᾰρρᾱ́κτᾱς toùs katarrhā́ktās | ||||||||||
Vocative | κᾰτᾰρρᾶκτᾰ katarrhâkta |
κᾰτᾰρρᾱ́κτᾱ katarrhā́ktā |
κᾰτᾰρρᾶκται katarrhâktai | ||||||||||
Notes: |
|
From Ancient Greek καταρράκτης (katarrháktēs)
καταρράκτης • (katarráktis) m (plural καταρράκτες)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | καταρράκτης • | καταρράκτες • |
genitive | καταρράκτη • | καταρρακτών • |
accusative | καταρράκτη • | καταρράκτες • |
vocative | καταρράκτη • | καταρράκτες • |