Inherited from Old Ruthenian ꙋчꙋ́ти (učúti, “to hear, to feel, to sense”), from Old East Slavic ꙋчꙋти, ꙋчюти (učuti, učjuti, “to hear, to recognize”), from Proto-Slavic *učùti. By surface analysis, у- (u-) + чу́ти (čúty).
учу́ти • (učúty) impf (perfective учува́ти) (transitive)
perfective aspect | ||
---|---|---|
infinitive | учу́ти, учу́ть učúty, učútʹ | |
participles | present tense | past tense |
active | — | — |
passive | — | учу́тий učútyj impersonal: учу́то učúto |
adverbial | — | учу́вши učúvšy |
present tense | future tense | |
1st singular я |
— | учу́ю učúju |
2nd singular ти |
— | учу́єш učúješ |
3rd singular він / вона / воно |
— | учу́є učúje |
1st plural ми |
— | учу́єм, учу́ємо učújem, učújemo |
2nd plural ви |
— | учу́єте učújete |
3rd plural вони |
— | учу́ють učújutʹ |
imperative | singular | plural |
first-person | — | учу́ймо učújmo |
second-person | учу́й učúj |
учу́йте učújte |
past tense | singular | plural ми / ви / вони |
masculine я / ти / він |
учу́в učúv |
учу́ли učúly |
feminine я / ти / вона |
учу́ла učúla | |
neuter воно |
учу́ло učúlo |