brullen

• Geluid:  brullen    (hulp, bestand)

• brul·len

• Leenwoord uit het Duits, in de betekenis van ‘hard geluid maken’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 1483 ^[1]

brullen

1. inergatief (dierengeluid) bijzonder luid schreeuwen of huilen

   • Natuurlijk ging het niet om echte exemplaren, maar levensgrote replica's van meer dan 50 dinosoorten. De namaakdino's brullen wel, en laten hun tanden zien of zwiepen met hun hoofd. ^[2] 

2. hard geluid maken (uit boosheid, plezier, of verdriet)

   • Hij moest brullen van het lachen om de grap die zijn vrouw vertelde. 
   • Ze had gebruld, zich de haren uit het hoofd getrokken, maar dat was allemaal al vlug weer over. ^[3] 
   • De kapitein brulde tegen de matrozen dat ze het zeil moesten reven 

   ▸ De gelen waren in de aanval. Papa schreeuwde zijn keel schor. 'Onderscheppen, Dennis,' hoor ik hem nu nog brullen.^[4]

   ▸ Johannes aangename herinneringen uit Hamar barstten als een zeepbel toen de coupédeur met geraas werd opengetrokken en twee Duitse grenspolitieagenten met een in burger geklede chef op de achtergrond binnen kwamen stampen en brulden om documenten.^[5]

• burlen

de brullen mv

1. meervoud van het zelfstandig naamwoord brul

• Het woord brullen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "brullen" herkend door: