dom

Se også: -dom og Dom

dom

1. personleg pronomen tredje person fleirtal i fleire dialekter
   • Pass deg for dom som slår og tru itte dom som klappe. 
     – «Trost i taklampa», Alf Prøysen, 1950

   Dom som sier dom er dumme, dom er dumme, dom

de, dem, dei

Refleksive pronomen, se seg

dom m (bokmål/nynorsk), c (riksmål)

1. (jus) avgjerd i ei rettsak

   Forbrytaren fekk ein hard dom.

2. endeleg, autoritativ avgjerdsle

   Dommen var til bortelagets fordel.

3. kritisk vurdering

   Konserten fekk ein hard dom.

4. vesen, væremåte, sjå og -dom

   Vi handlar julegåver i dyre domar.

Frå norrønt dómr («avgjerd») etter eit eldre ord for å gjere. Sjå engelsk: do en(en) og tysk: tun de(de).

domar, dommer, døme, dømme

dom m (bokmål/nynorsk), c (riksmål)

1. Hovudkyrkje, domkyrkje/domkirke

   Me gifta oss i domen.

2. Kuppelforma takkonstruksjon

   Kirka hadde en stor dom.

Frå latin domus («hus»).

katedral, kuppel

domprost, dompap

dom m (nynorsk)

1. grann

   Ikkje domen – Ikkje eit grann

Frå dom («rettsavgjerd»)

grann, smule

dom

1. hjem, hjemsted

IPA:

domoljub, domovina, domski