særa

Hello, you have come here looking for the meaning of the word særa. In DICTIOUS you will not only get to know all the dictionary meanings for the word særa, but we will also tell you about its etymology, its characteristics and you will know how to say særa in singular and plural. Everything you need to know about the word særa you have here. The definition of the word særa will help you to be more precise and correct when speaking or writing your texts. Knowing the definition ofsæra, as well as those of other words, enriches your vocabulary and provides you with more and better linguistic resources.

Faroese

Verb

særa (third person singular past indicative særdi, third person plural past indicative sært, supine sært)

  1. to wound

Conjugation

Conjugation of særa (group v-1)
infinitive særa
supine sært
participle (a7)1 særandi særdur
present past
first singular særi særdi
second singular særir særdi
third singular særir særdi
plural særa særdu
imperative
singular sær!
plural særið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Pronunciation

Etymology 1

From Old Norse særa, from Proto-Germanic *sairijaną.

Verb

særa (weak verb, third-person singular past indicative særði, supine sært)

  1. to wound, to injure
  2. to hurt
Conjugation
særa — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur) 		að særa
supine
(sagnbót) 		sært
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		særandi
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég særi við særum present
(nútíð) 		ég særi við særum
þú særir þið særið þú særir þið særið
hann, hún, það særir þeir, þær, þau særa hann, hún, það særi þeir, þær, þau særi
past
(þátíð) 		ég særði við særðum past
(þátíð) 		ég særði við særðum
þú særðir þið særðuð þú særðir þið særðuð
hann, hún, það særði þeir, þær, þau særðu hann, hún, það særði þeir, þær, þau særðu
imperative
(boðháttur) 		sær (þú) særið (þið)
Forms with appended personal pronoun
særðu særiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
særast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur) 		að særast
supine
(sagnbót) 		særst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		særandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég særist við særumst present
(nútíð) 		ég særist við særumst
þú særist þið særist þú særist þið særist
hann, hún, það særist þeir, þær, þau særast hann, hún, það særist þeir, þær, þau særist
past
(þátíð) 		ég særðist við særðumst past
(þátíð) 		ég særðist við særðumst
þú særðist þið særðust þú særðist þið særðust
hann, hún, það særðist þeir, þær, þau særðust hann, hún, það særðist þeir, þær, þau særðust
imperative
(boðháttur) 		særst (þú) særist (þið)
Forms with appended personal pronoun
særstu særisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
særður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		særður særð sært særðir særðar særð
accusative
(þolfall) 		særðan særða sært særða særðar særð
dative
(þágufall) 		særðum særðri særðu særðum særðum særðum
genitive
(eignarfall) 		særðs særðrar særðs særðra særðra særðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		særði særða særða særðu særðu særðu
accusative
(þolfall) 		særða særðu særða særðu særðu særðu
dative
(þágufall) 		særða særðu særða særðu særðu særðu
genitive
(eignarfall) 		særða særðu særða særðu særðu særðu

Etymology 2

From Old Norse sœra, from Proto-Germanic *swōrijaną (causative of sverja (“to swear”)).

Verb

særa (weak verb, third-person singular past indicative særði, supine sært)

  1. to conjure
Conjugation
særa — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur) 		að særa
supine
(sagnbót) 		sært
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		særandi
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég særi við særum present
(nútíð) 		ég særi við særum
þú særir þið særið þú særir þið særið
hann, hún, það særir þeir, þær, þau særa hann, hún, það særi þeir, þær, þau særi
past
(þátíð) 		ég særði við særðum past
(þátíð) 		ég særði við særðum
þú særðir þið særðuð þú særðir þið særðuð
hann, hún, það særði þeir, þær, þau særðu hann, hún, það særði þeir, þær, þau særðu
imperative
(boðháttur) 		sær (þú) særið (þið)
Forms with appended personal pronoun
særðu særiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
særast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur) 		að særast
supine
(sagnbót) 		særst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		særandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég særist við særumst present
(nútíð) 		ég særist við særumst
þú særist þið særist þú særist þið særist
hann, hún, það særist þeir, þær, þau særast hann, hún, það særist þeir, þær, þau særist
past
(þátíð) 		ég særðist við særðumst past
(þátíð) 		ég særðist við særðumst
þú særðist þið særðust þú særðist þið særðust
hann, hún, það særðist þeir, þær, þau særðust hann, hún, það særðist þeir, þær, þau særðust
imperative
(boðháttur) 		særst (þú) særist (þið)
Forms with appended personal pronoun
særstu særisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
særður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		særður særð sært særðir særðar særð
accusative
(þolfall) 		særðan særða sært særða særðar særð
dative
(þágufall) 		særðum særðri særðu særðum særðum særðum
genitive
(eignarfall) 		særðs særðrar særðs særðra særðra særðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		særði særða særða særðu særðu særðu
accusative
(þolfall) 		særða særðu særða særðu særðu særðu
dative
(þágufall) 		særða særðu særða særðu særðu særðu
genitive
(eignarfall) 		særða særðu særða særðu særðu særðu
Derived terms

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

  • sære (e- and split infinitives)

Verb

særa (present tense særar, past tense særa, past participle særa, passive infinitive særast, present participle særande, imperative særa/sær)

  1. (transitive) to isolate, to divide so that each is on its own
Wikious
Boobota
Sagapedia