fluiten

• Geluid:  fluiten    (hulp, bestand)

• flui·ten

• afgeleid van fluit met het achtervoegsel -en ^[1]

fluiten

1. (muziek) een fluit bespelen

   • De man kon erg goed fluiten en bracht het publiek in vervoering. 

2. met de lippen een geluid dat lijkt op dat van een fluit (als onder ) voortbrengen

   • Mijn collega liep de hele tijd te fluiten, zo vrolijk was hij. 

   ▸ Pogue floot een oude countryhit en Goldie verslond drie pannen pasta en praatte met volle mond aan één stuk door.^[2]

3. met een fluit een signaal geven

   • De agent moest fluiten om het verkeer tot stoppen te dwingen. 

4. (sport) (bij een sportwedstrijd) als scheidsrechter optreden

   • Moet jij zaterdag nog fluiten? 

5. (dierengeluid) een geluid voortbrengen zoals zekere zangvogels

   • In de boom floot een putter als of het een lieve lust was. 

• aanfluiten, affluiten, doodfluiten, nafluiten, opfluiten, terugfluiten, uitfluiten

• Ergens naar kunnen fluiten

• Naar dat voordeel kunnen we nu wel fluiten. 

de fluiten mv

1. meervoud van het zelfstandig naamwoord fluit

• Het woord fluiten staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "fluiten" herkend door:

• Zie Wikipedia voor meer informatie.