keilen

• Geluid:  keilen    (hulp, bestand)
• IPA: / ˈkɛilə(n) / (2 lettergrepen)

• kei·len

• In de betekenis van ‘langs het wateroppervlak werpen’ voor het eerst aangetroffen in 1406 ^[1]
• van het Middelnederlands keylen "een werpspel"

keilen

1. (sport) inergatief ketsen, een steentje met een afgeplatte vorm scherend over een wateroppervlak gooien zodat het zo vaak mogelijk stuitert

   • De jongens vermaakten zich door met steentjes over de vijver te keilen. 

   ▸ ⧖ Nu begon het eerst recht drok te loopen, dat is te zeggen: de Heeren waren zeer bezig met steentjes op het water te keilen, en de Juffers kletsten dé Heeren het water in het aangezicht.^[2]

2. overgankelijk gooien, smijten

   • Woedend keilde hij zijn leerboeken uit het raam. 

3. overgankelijk (figuurlijk) snel in grote hoeveelheid drinken

   • Bij het achterover keilen van een biertje moet het hoofd even in de nek geworpen worden. ^[3]

• keilderen, ketsen, kiskassen, stipstappen, vleien, vleieren, zeilen

• keilderen, keilsteen

de keilen mv

1. meervoud van het zelfstandig naamwoord keil

• Het woord keilen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "keilen" herkend door:

• Zie Wikipedia voor meer informatie.