knal

• Geluid:  knal    (hulp, bestand)
• IPA: / knɑl / (1 lettergreep)

• knal

• waarschijnlijk van Duits Knall ^[1]
  • In de betekenis van “geweldig, cool”, aangetroffen sinds 1919. ^[2]

de knal m

1. kort, hard en luid geluid als van een ontploffing

   • We hoorden een knal en zagen een rookpluim. 

   ▸ Na een gigantische knal vlak boven ons hoofd stonden de stoere jonge gasten binnen tien seconden ook binnen. Zelfs zij waren zich rot geschrokken van de klap, en beseften dat het nu menens was.^[3]

2. versterkend voorvoegsel (spreektaal) gebruikt als eerste deel van een samenstelling om de eigenschap van het tweede deel van de samenstelling te benadrukken of de kwaliteit ervan te versterken

   ▸ Jammer dat er geen knalfeest mocht zijn met publiek; in 2019 was het nog zwart van de mensen buiten en keek men in vijfentwintig bioscopen mee.^[4]

   1. (bij kleuren) opvallend verzadigde en heldere schakering
      Bij deze samenstellingen ligt de klemtoon op het tweede deel.

      ▸ Ook wat de kleuren betreft, - de klare kleuren waarin de schilder zwelgt. Want heeft men ooit knalrood en karmozijn, zacht purper en oud goud, smaragd en amethyst, en wat niet van doorzichtige nuancen tusschen dat al, zich in stouter samenspel vloeiender ja stroomender zien voegen?^[5]

• oerknal

knal

1. (jongerentaal) (verouderd) buitengewoon, geweldig (“vooral in jonge-meisjestaal”) ^[6]

   ▸ Zeg, 't lijkt me griezelig, as die man je kietelen wil.’ Ze stond stil en lachte. ‘Ik ben zanderig, 't is knal, 't is reuze.^[7]

knal

1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van knallen
   

   • Ik knal. 

2. gebiedende wijs van knallen
   

   • Knal! 

3. (bij inversie) tweede persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van knallen
   

   • Knal je? 

• Het woord knal staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "knal" herkend door:

• Zie Wikipedia voor meer informatie.

knal

1. knal