revelen

• Geluid:  revelen    (hulp, bestand)
• IPA: / ˈrevələ(n) / (3 lettergrepen)

• re·ve·len

• frequentatief, afgeleid van  reven zn  met het achtervoegsel -el ^[1]

revelen

1. inergatief (verouderd) gemoedelijk praten over onbelangrijke dingen

   ▸ ⧖ Hij kon den kreet van velerlei dieren nabootsen, begon 's avonds, wanneer de jongens op hun stroo lagen te revelen, plots te balken, te blaffen, te blaten, te kraaien, te hinniken of te miauwen.^[2]

2. overgankelijk (pejoratief) (verouderd) onzin praten, wartaal uiten

   ▸ Kleine denkseltjes en woorden gingen druk over en weer in Hedwigs ziel, terwijl die verbijsterd onderging de zware kneuzing: - ‘Dit is nu iets heel ergs. - Hiervan valt men flauw. - Moet ik nu gillen? - Neen, ik schijn mij goed te kunnen houden. - Ik geef er niets om. - Ik blijf heel gewoon en kan het best aanzien.’ - Aldus praatte en revelde het in haar en zij bleef toezien, zichzelve waarnemend zonder te bespeuren hoe hevig de schok werkte.^[3]

• kletsen
• babbelen, beuzelen
• bazelen, leuteren, raaskallen, wauwelen

• gerevel
• revel
• revelkallen
• uitrevelen
• voortrevelen
• revelaar
• revelaarster
• revelpen
• revelstoel
• revelachtig
• revelarij
• revelig
• reveling
• revelsnater

• Het woord 'revelen' staat niet in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "revelen" herkend door:

revelen

1. aanvoegende wijs derde persoon meervoud tegenwoordige tijd (presente) van revelar
2. gebiedende wijs (bevestigend en ontkennend) derde persoon meervoud tegenwoordige tijd (presente) van revelar