abiudicare

Hallo, Sie haben hier nach der Bedeutung des Wortes abiudicare gesucht. In DICTIOUS findest du nicht nur alle Wörterbuchbedeutungen des Wortes abiudicare, sondern erfährst auch etwas über seine Etymologie, seine Eigenschaften und wie man abiudicare in der Einzahl und Mehrzahl ausspricht. Hier finden Sie alles, was Sie über das Wort abiudicare wissen müssen. Die Definition des Wortes abiudicare wird Ihnen helfen, beim Sprechen oder Schreiben Ihrer Texte präziser und korrekter zu sein. Wenn Sie die Definition vonabiudicare und die anderer Wörter kennen, bereichern Sie Ihren Wortschatz und verfügen über mehr und bessere sprachliche Mittel.

abiūdicāre (Latein)

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular abiūdicō
2. Person Singular abiūdicās
3. Person Singular abiūdicat
1. Person Plural abiūdicāmus
2. Person Plural abiūdicātis
3. Person Plural abiūdicant
Perfekt 1. Person Singular abiūdicāvī
Imperfekt 1. Person Singular abiūdicābam
Futur 1. Person Singular abiūdicābō
PPP abiūdicātus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular abiūdicem
Imperativ Singular abiūdicā
Plural abiūdicāte
Alle weiteren Formen: Flexion:abiudicare

Worttrennung:

ab·iu·di·ca·re

Aussprache:

IPA:
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

transitiv, Recht: richterlich aberkennen, absprechen
transitiv, übertragen: aberkennen

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb iudicare → la mit dem Präfix ab- → la[1]

Beispiele:

„ad meum erum arbitrum uocat me hic intra praesepis meas: / numquam hercle hodie abiudicabit ab suo triobolum.“ (Plaut. Rud. 1038–1039)[2]
abiudicata a me modo est Palaestra.“ (Plaut. Rud. 1283)[2]
scherzhaft: „bene vale: apud Orcum te videbo. / nam equidem me iam quantum potest a vita abiudicabo.“ (Plaut. As. 606–607)[3]
„non sumet sibi tantum, non appetet; iudicabit Alexandriam regis esse, a populo Romano abiudicabit.“ (Cic. agr. 43)[4]
„Nulla res per triennium nisi ad nutum istius iudicata est, nulla res tam patria cuiusquam atque avita fuit quae non ab eo imperio istius abiudicaretur.“ (Cic. Verr. 13)[5]
„neque tanta fortunis omnium pernicies ulla potest accedere quam opinione populi Romani rationem veritatis, integritatis, fidei, religionis ab hoc ordine abiudicari.“ (Cic. Verr. 1,4)[6]
„cum autem incensum vendit, hoc iudicat, cum ei qui in servitute iusta fuerunt censu liberentur, eum qui, cum liber esset, censeri noluerit, ipsum sibi libertatem abiudicavisse.“ (Cic. Caecin. 99)[7]
„ubi plus mali quam boni reperio, id totum abiudico atque eicio.“ (Cic. de orat. 2,102)[8]

Wortbildungen:

abiudicatio

Entlehnungen:

deutsch: abjudizieren, englisch: abjudicate

Übersetzungen

Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „abiudico“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 19.
PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „abiudico
P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „abiudico“ Seite 8.
Du Cange et al.; Léopold Favre (Herausgeber): Glossarium mediae et infimae latinitatis. Niort 1883-87: „abjudicare

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „abiudico“ Seite 8.
  2. 2,0 2,1 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
  3. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
  4. Marcus Tullius Cicero: Orationes de lege agraria, Oratio pro C. Rabirio perduellionis reo. In: Václav Marek (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. 1. Auflage. Fasc. 16, B. G. Teubner, Leipzig 1983 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 25.
  5. Marcus Tullius Cicero: Orationes Verrinae: Divinatio in Q. Caecilium. In C. Verrem. In: William Peterson (Herausgeber): Orationes. korr. 2. Auflage. Tomus III, Clarendon Press, Oxford 1916 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis; ohne Seitenangabe).
  6. Marcus Tullius Cicero: Orationes Verrinae: Divinatio in Q. Caecilium. In C. Verrem. In: William Peterson (Herausgeber): Orationes. korr. 2. Auflage. Tomus III, Clarendon Press, Oxford 1916 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis; ohne Seitenangabe).
  7. Marcus Tullius Cicero: Orationes: Pro P. Quinctio, Pro Q. Roscio Comoedo, Pro A. Caecina, De lege agraria contra Rullum, Pro C. Rabirio perduellonis reo, Pro L. Flacco, In L. Pisonem, Pro C. Rabirio Postumo. In: Albert Curtis Clark (Herausgeber): Orationes. 1. Auflage. Tomus IV, Clarendon Press, Oxford 1909 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis; ohne Seitenangabe).
  8. Marcus Tullius Cicero: De oratore. In: Kazimierz Kumaniecki (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 3, B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1995, ISBN 3-8154-1171-8 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1969), Seite 8.