δειλός

From Proto-Indo-European *dwey- (“to fear”). Cognate with Ancient Greek δεινός (deinós), Latin dīrus, Old Armenian երկն (erkn).

δειλός • (deilós) m (feminine δειλή, neuter δειλόν); first/second declension

1. cowardly

   Antonym: ἀνδρεῖος (andreîos)

2. wretched, sorrowful
   • 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 18.54:

     ὤ μοι ἐγὼ δειλή, ὤ μοι δυσαριστοτόκεια,

     ṓ moi egṑ deilḗ, ṓ moi dusaristotókeia,

     Oh, wretched I am, oh, I am the unhappy mother of the noblest son,

• δειλία (deilía)
• δειλότης (deilótēs)

• → Greek: δειλός (deilós) (learned)

• “δειλός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• δειλός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• δειλός in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)

Learned borrowing from Ancient Greek δειλός (deilós).^[1]

• IPA^(key): /ðiˈlos/
• Hyphenation: δει‧λός

δειλός • (deilós) m (feminine δειλή, neuter δειλό)

1. cowardly, pusillanimous

   Synonym: λιπόψυχος (lipópsychos)

2. timid, timorous

• ανδρείος (andreíos)
• γενναίος (gennaíos)
• θαρραλέος (tharraléos)
• τολμηρός (tolmirós)